W 2017 r. został udostępniony „szlak nietoperza” – okrężny szlak dla osób zwiedzających Skamieniałe Miasto. Dzięki tej inwestycji turyści wędrujący niebieskim szlakiem przez Skamieniałe Miasto mogą schodzić ścieżką edukacyjną. Usprawniło to ruch turystyczny w rezerwacie, jednocześnie przyczyniając się do lepszej ochrony walorów przyrodniczych tego miejsca.

Szczegółowa mapa rezerwatu Skamieniałe Miasto

Mapa rysunkowa rezerwatu Skamieniałe Mia

Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej – za pośrednictwem operatora programu; Stowarzyszenia Ekopsychologia – przyznał dofinansowanie dla lokalnych inicjatyw, wśród których znalazło się przedsięwzięcie budowy zapętlenia szlaku w Rezerwacie „Skamieniałe Miasto” (21 490 zł). Zapętlenie szlaku wyznaczone zostało poza terenem objętym ochroną (uroczysko „Przylasek”), zaplanowano w jego ciągu montaż kilku rzeźb w połączeniu z ławką oraz podstawową infrastrukturę turystyczną (schody skarpowe, barierki). Autor inicjatywy – Wojciech Sanek – składa podziękowania dla oddz. RDOŚ w Tarnowie, za pomoc w spełnieniu wymogów formalnych przedsięwzięcia. Poniżej fragment uzasadnienia projektu:

„W 2011 roku, na terenie przyległym do rezerwatu, został zrealizowany projekt inwestycyjny polegający na budowie dużego parkingu samochodowego oraz zaplecza turystycznego. Wyniki badań standaryzowanych, przeprowadzonych min. przez Państwową Wyższą Szkołę Zawodową w Tarnowie wykazały, że w 2009 i 2010 roku natężenie ruchu turystycznego w Rezerwacie wynosiło od. 15 – do 25 tys. osób/ rok, natomiast w 2011 i 2012 ok. 50 tys/rok. Wraz z intensyfikacją ruchu turystycznego drastycznie wzrosły antropologiczne zagrożenia dla przedmiotu ochrony, w tym wydeptywanie terenu Rezerwatu. W 2009 r wykazano, że „dzikie ścieżki” stanowią aż 6% jego powierzchni (praca licencjacka pt. „Wpływ ruchu turystycznego na stan zachowania rezerwatu przyrody „Skamieniałe Miasto w Ciężkowicach”, M. Chwiej, udost. przez PWSZ Tarnów).  Po roku 2012 nastąpiła intensyfikacja tego zjawiska.  Obecny szlak prowadzący przez rezerwat, jest jednokierunkowy i ruch nim zwykle odbywa się w ten sposób, że osoby/grupy, po zaparkowaniu pojazdów na głównym parkingu, przemierzają jego całość lub część, po czym wracają tym samy szlakiem, podwójnie eksploatując wyznaczoną ścieżkę i infrastrukturę (wąskie schody skarpowe powodują, że mijające się grupy wydeptują siedliska i ruch turystyczny wnika w głąb rezerwatu).

W świetle w/w faktów RDOŚ w Krakowie zleciła wykonanie ekspertyzy z poszukiwaniem ewentualnych sposobów eliminacji zagrożeń („Opracowanie wytycznych do czynnej ochrony wartości biotycznych i abiotycznych rezerwatu” Prof. dr hab. Zofia Alexandrowicz Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie). Wymienione rozwiązania, jako jedno z priorytetowych działań wskazują na kanalizację ruchu turystycznego. Poszerzenie obecnego szlaku nie jest możliwe bez zniszczenia siedlisk, dlatego projekt jest propozycją wyznaczenia „zapętlenia szlaku”. Choćby częściowe przekierowanie powracających do parkingu pozwoli zmniejszyć presje ruchu turystycznego, a także podniesie atrakcyjność tego miejsca”.

Źródło informacji:
www.ciezkowice.pl